Итгэлийн тухай...

Хятад шаазан мэт итгэл хэзээ хагарах бол...

Итгэл... Миний нэг эрхэм хүн надад ингэж хэлж байсан юм. “Хүнд итгэнэ гэдэг шиг сайхан чанар гэж үгүй. Тэр хүн итгэлийг чинь алдана уу? хүлээнэ үү? Түүний л сонголт” гэж. Анхны өөрийн үзэл бодлын бичвэрийг “итгэл”-ийн тухай бичмээр санагдаад яг нэг сар боллоо. Надад итгэх хүмүүст уншуулмааргүй тийм л нэг сэтгэл хөдлөлөөр бичихийг хичээлээ.

Энэ тоглоом яг л итгэл шиг юм. 
Мод сугалахгүйгээр байлгаад л байвал унахгүй байгаад л байна. 
Гэхдээ заавал унагах ёстой бол унагахгүй гээд яах вэ дээ.

Итгэл гэх чадварыг хүн эзэмшдэг юм болов уу? үе даган удамшдаг юм болов уу? Хариулт нь харин аль аль нь. Ээж, аав хоёрынхоо надад итгэх итгэлийн тухай энэ хэсэгт өгүүлье. Хэдхээн жилийн өмнө би анх удаа аав, ээждээ худлаа яриад хоногоор найзуудтайгаа хөдөө явчихсан юм. Том хүний амьдралаар амьдрах гэсэн миний мөрөөдлийн нэг хэсэг нь тэр байсан байх л даа. Хоногоор буудалд ажилладаг байхдаа далим болгож явсан нь тэр. Гэхдээ хүний үрдээ санаа зовох зовнил, зөн гэдэг бас л гайхалтай. Хэзээ ч хичээлтэй, ажилтай байхад залгадаггүй ээж минь тэр шөнө 52 удаа залгасан байсныг маргааш нь хот руу явах замдаа мэдсэн юм. Тэгээд аав, эгч гээд л .... Бас л аймар мэдрэмж шүү. Тэр шөнө миний утас болохгүй болохоор нь миний таньдаг бүх хүмүүс рүү яриад, ажил дээр минь очоод, бүр хоёрын хоёр үзмэрчид үзүүлсэн байж билээ. Бүр үзмэрч нь ч юу вэ дээ. Тэр нэг үзмэрчийг тамын бурхан гэсгээж, харин нөгөөг нь бурхан өөрийн үрээ болгож аваасай билээ. Бурхны үр болох тавилантай тэр сохор үзмэрч миний ээжийн сэтгэлийг нэг тайвшруулсан юм байна лээ. “Таны хүү сайн хүмүүстэй, сайн явж байгаа. Тань луу 12 цагт өөрөө залгана. Битгий санаа зовоорой” гэж. Би ч 12 цагт л залгасан хэрэг. Хэзээ ч тачигнатал загнуулж, гар хүрүүлж үзээгүй би насаараа хүчирхийлэлтэй гэрт өссөн мэт гэртээ харих замдаа айж билээ. Гэхдээ нэг ч илүү үг дуугаралгүй “Сайхан амраад ав. Миний хүү” гэж аав минь хэлсэн нь зодуулж ухаарахаас илүү ухаарлаг хайрласан мэт. Хүүгээ архи амсахгүй, муу зүйл хийх хүн биш гэдэгт аав итгэдэг хэрэг. Хэрэв загнавал хүүдээ итгэсэнгүй гэх миний гомдол өнөөдөр ч тайлагдахгүй байсан биз. Өнөөдрийг хүртэл зугаалгаар явлаа гэхэд “Хаашаа? Хэнтэй? Яах гэж байгаа юм?” гэж асууж үзээгүй аав, ээж хоёрынхоо итгэлийг алдчихгүй юм сан даа. Бүр бас даварчихгүй байх сан. Бага байхад аав “Миний хүү эрдэмтэй хүн болох юм чинь гадаа ажил битгий хэл, хүнд юм ч бүү өргө” гэж надад урам хайрласан цагаас л хүний итгэлийг алдаж болохгүй гэх ухаан суусан байх. Тэд бас намайг хэзээ ч машин барьж чадахгүй гэдэгт итгэдэг нь гайхалтай. Үгүй яах вэ? намайг өөрөө жолооч биш, жолоочтой болох ёстой гэдэгт л итгэдэг хэрэг.

Дараагийн итгэл нь эрээвэр, хураавар хүмүүс. Тэд хэзээ ч надаа итгэхгүй гэдгийг би мэднэ. Бүр бүгд... Ээж, аав хоёроос минь өөр хүн тэгж их итгэл үзүүлэхгүй байх. Өөрт хамааралгүй зүйлийг хүнээс асуудаг бүдүүлэгчүүл одоо ч их юм асуусаар л байна. Бүр хүний ямар хүйстэйг гайхан асуух хүмүүстэй ч таарч байлаа. Миний хүйсэнд, биш ээ миний зан байдалд (үнэт зүйл ч юм уу) эргэлзсэн хүмүүстэй ч уулзаад, хамт нэг ширээнд сууж байснаа ч санадаг.  Найз охин, залуудаа итгэлгүй утсыг нь шалгаж хэрэлдэх хүмүүс, шалбарсан гарыг нь шимүүлсэн гэж орилох хардагсад, бусдын яриаг өөртэйгээ харьцуулах дорой нэгнийг ч мэднэ. (манай найз охин шиг надад зүгээр л итгээд явдаг хүмүүс байдаг ч болоосой)  Итгэл гэх зүйл хятад шаазан шиг хүрэх төдийд л хагарна. Саяхан нэг эгчдээ би олон цагийн турш хүний эрхийн (эрх нь зөрчигддөг хүмүүсийн талаар) хичээл зааж (хичээл заах ч юу байх вэ? тайлбарлаж) өгсөн юм. Шөнө унтах нойрноосоо харамлалгүйгээр яриад л байлаа. Хамгийн сүүлд нь гадуурхаж болохгүй гэдгээ ухаарсан шинжтэй утсаа тасалсан хэдий ч маргааш нь нөгөө л бусдын эрхийг дорд үздэг нэгэн хэвээрээ л байсан юм. Би одоо ч тэр хүнтэй уулзахаасаа айдаг. Миний ярьсан ярианд итгэсэн бол би тэр хүнийг хүндэлдэг хэвээрээ л байх байсан. Яана даа эгч минь... Гэхдээ та хамгийн мундаг хүн хэвээрээ байгаа. Эрээвэр хүмүүс нэгийг харж инээгээд, нөгөөг харж муулдаг юм байна лээ. Яг хэд хоногийн өмнө миний битгий хэл манай нохойны чих гомдмоор тийм л үгсийг сонссон нь аймшигтай. Уншсан номны минь дүр шиг сайн хүмүүс байдаг ч, тэдний найз нар шиг итгэл даах хүмүүс ховор... Өөрийн нууцыг хэн нэгэнд хэлэхийг хүссэн хүн үгүй байхад худал хуурмагийг үнэн мэт ярих хүмүүс олшрох нь тодорхой. Итгэл яг л эмэгтэй хүний нандин, нууцлаг арьс шиг. Хэзээ ч тэр нандин зүйл дахин бий болохгүй.

Бусад хүн итгэхгүй байсан ч, чи л надад итгээрэй.